lunes, 26 de mayo de 2008

Solicitada-Parque Nacional das Illas Atlánticas de Galicia

Diego Rodríguez Vieites, vicesecretario xeral de Verdegaia.

EXPÓN

Que a Concellalía de turismo do Concello de Vigo colocou en diferentes rúas da cidade de Vigo carteis sinalizadores da praia de Rodas, situada nas Illas Cíes dentro do Parque Nacional das Illas Atlánticas de Galicia.

Que nesa sinalización publicítase esa praia como "a mellor praia do mundo", feito que fomenta o "turismo de praia" nese e outros areais do Parque Nacional das Illas Atlánticas de Galicia.

Que dende Verdegaia non vemos adecuado que se potencie o Parque Nacional das Illas Atlánticas de Galicia coma un lugar a onde "ir á praia" senón que pensamos que se debe promocionar como un espazo natural protexido cunha grande biodiversidade.

SOLICITA

Que se cambie a sinalización actual por outra que faga referencia ó Parque Nacional das Illas Atlánticas de Galicia como un espazo natural protexido que alberga unha grande biodiversidade.

En Vigo, a 26 de maio de 2008
Asdo.: Diego Rodríguez Vieites

O 5 de xuño asina contra a pobreza e esixe responsabilidade ao goberno municipal

REPRESENTACIÓN DUN PLENO MUNICIPAL

"Aprobación do orzamento de 2008 para

a axuda ao desenvolvemento"

Xoves 5 de xuño, ás 7 da tarde

Paseo do Príncipe, enfronte ao MARCO

FORO SOCIAL GALICIA SUR

PORQUE A PERSISTENCIA DA POBREZA E A DESIGUALDADE NO MUNDO É INXUSTIFICABLE, SOLICITAMOS

MÁIS AXUDA ao desenvolvemento.

  • 0,3%, nesta lexislatura.

  • 0,7% ao final da próxima lexislatura.

MELLOR AXUDA e transparencia.

  • desligada de intereses comerciais.

  • orientada aos países e poboacións máis pobres.

MÁIS COHERENCIA municipal.

  • todas as políticas teñen que contribuír á erradicación da pobreza.

SÚMATE

O 5 de xuño asina contra a pobreza e esixe responsabilidade ao goberno municipal

FORO SOCIAL GALICIA SUR

Miles de persoas maniféstanse en Vigo para alertar da 'destrución' que sofre a ría

Miles de persoas convocadas pola plataforma 'A Ría non se vende', da que forma parte Verdegaia, déronse cita hoxe co fin de protestar contra a 'destrución' e as 'desfeitas' que sofre a ría de Vigo. A manifestación contou co apoio da rede 'Galiza non se vende'.

A manifestación saíu hoxe ás 12.00 horas desde a Praza dá Estrela ate o barrio de Bouzas da cidade olívica rexeitando a ampliación do porto, a construción da macrodepuradora, dos portos deportivos e reclamando 'unha ría limpa'.

Neste sentido, un membro da asociación 'Bouzas Móvete', Duarte Ferrín, ironizou en declaracións a Europa Press achega do 'consenso' que o rexedor local, Abel Caballero, destacou da cidadanía de Vigo. Precisamente, celebrou o 'éxito total' da convocatoria para que a Administración 'tome nota e vexa que non hai tal consenso'.

Ademais, reivindicou 'unha ría limpa para goce de todos' e non un 'plan Nouvel' que sitúe unha torre no medio da Ría con centros de lecer, espazos de talasoterapia e hoteis, entre outros. Por iso, aplaudiu que a xente 'estea concienciada' e 'plante cara á pouca vergoña' do Goberno local e da Xunta.

En canto ás demais actuacións, considerou que a ampliación do porto en 230.000 metros cadrados é unha 'privatización' dun espazo 'de todos' e un modo de utilizar o litoral como un 'almacén'. Do mesmo xeito, interpretou que a medida anunciada de triplicar o número de amarres co obxectivo de 'captar demarcacións do norte de Portugal e doutros países para que pasen os invernos' en Vigo é produto 'dunha mala xestión', porque os amarres son 'suficientes'.

Para rematar, con respecto á construción dunha nova macrodepuradora en Lagares (Vigo), o propio Ferrín manifestou a súa posición contraria a esa planta. Así, defendeu a construción de pequenas depuradoras distribuídas polo territorio, e avogou pola implantación de mecanismos adecuados para a separación de augas pluviais, fecais e procedentes das industrias.

A manifestación defendeu a "explotación pesqueira e marisqueira fronte á especulación urbanística e industrial".

A marcha contou con asistentes dos 16 colectivos que integran "A ría non se vende", aos que se sumaron outros procedentes de diversos puntos de Galicia, como O Ribeiro ou Ferrol.

Á súa chegada a Bouzas, as organizacións leron un manifesto no que avogaron pola preservación da ría de Vigo como fonte de vida, traballo e riqueza natural, o mantemento de máis de 15.000 postos de traballo que dependen directamente dos recursos produtivos da ría e a eliminación da "contaminación actual" mediante un control de verquidos ou a utilización de sistemas de depuración.

Así mesmo, pediron a paralización inmediata dos proxectos de recheo previstos pola Autoridade Portuaria, ademais de pór "punto final" á instalación de máis portos deportivos na ría.

A rede de colectivos avoga por unha "consideración efectiva da ría de Vigo como un ben público de goce colectivo, mediante a conservación da súa paisaxe e forma de vida, fronte á destrución da natureza a mans de intereses políticos e particulares".

Fuente: http://www.verdegaia.org

miércoles, 7 de mayo de 2008

Land art en el MARCO de Vigo.

El Land art es una tendencia del arte contemporáneo, que utiliza el marco y los materiales de la naturaleza (madera, tierra, piedras, arena, rocas, etc.). Esta expresión inglesa se ha traducido también como «arte de la construcción del paisaje» o «arte terrestre». Generalmente, las obras se encuentran en el exterior, expuestas a los elementos, y sometidas a la erosión natural; así pues, algunas desaparecieron, quedando de ellas sólo el recuerdo fotográfico.


Durante cuatro días del mes de mayo, el salón de actos del MARCO acoge el ciclo de vídeo “Una estaca en el lodo, un hoyo en la cinta. El campo expandido del Land Art, 1968-2008”, comisariado por Latitudes, después de su presentación en el Museo Tamayo de Arte Contemporáneo de México, y antes de continuar su itinerancia a Basilea, Sevilla y Barcelona.

Tomando prestado su título de los escritos de Robert Smithson, este programa presenta una selección de imágenes en movimiento que forman parte de la memoria histórica del Land Art, acompañadas de producciones de artistas contemporáneos.

PROGRAMA 1 [Duración total: 1h. 38’]

Jueves 8 y jueves 15 de mayo

Gerry Schum. Land Art, 1969. 32’, b/n. Sonido (en introdución). 16mm transferido a DVD. Cortesía Groninger Museum, Groningen
Gerry Schum fue pionero en la presentación de arte a través de la televisión como respuesta a la creciente comercialización del mundo del arte. Con su Fernsehgalerie (Galería Televisiva), produjo y distribuyó obras concebidas en colaboración con artistas, convirtiendo la televisión en un museo y la pantalla en una exposición. La primera de sus producciones mostradas en el canal televisivo Sender Frieies Berlín, LAND ART, fue emitida el 15 de abril de 1969 y posteriormente incluida en la histórica exposición de Harald Szeemann ‘When Attitudes Become Form’. Tras breves discursos de Schum y de Jean-Leering (el entonces director del Stedelijk Museum, Amsterdam) prosiguen los siguientes cortometrajes sin comentario alguno.


Richard Long (Bristol, Reino Unido, 1945. Vive en Bristol, Reino Unido)

Walking a Straight 10 Miles Line Forward and Back Shooting Every Half Mile (Dartmoor, England, January 1969) [Caminando una línea recta de 10 millas hacia adelante y hacia atrás realizando una toma cada media milla (Dartmoor, Inglaterra, enero 1969)], 1969, 6’

Barry Flanagan (Prestatyn, Reino Unido, 1941. Vive en Dublín, Irlanda)

A Hole in the Sea [Un hoyo en el mar], 1969, 3’45”

Dennis Oppenheim (Electric City, Estados Unidos, 1938. Vive en Nueva York, Estados Unidos)

Time track [Pista de tiempo], 1969, 2’05”

Robert Smithson (Passaic, Estados Unidos, 1938 – Amarillo, Estados Unidos, 1973)

Fossil Quarry Mirror with Four Mirror Displacements [Fósil de espejo con cuatro desplazamientos de espejo], 1969, 3’05”

Marinus Boezem (Leerdam, Holanda, 1934)

Sand Fountain [Fuente de arena], 1969, 4’

Jan Dibbets (Weert, Holanda, 1941. Vive en Amsterdam, Holanda)

12 Hours tide Object with Correction of Perspective [12 horas de objeto flotante con corrección de perspectiva], 1969, 7’30”

Walter de Maria (Albany, Estados Unidos, 1935. Vive en Nueva York, Estados Unidos)

Two Lines Three Circles on the Desert [Dos líneas tres círculos en el desierto], 1969, 4’45”

Nancy Holt & Robert Smithson (Worcester, Estados Unidos, 1938. Vive en Nuevo México, Estados Unidos / Passaic, Estados Unidos, 1938 – Amarillo, Estados Unidos, 1973)

Mono Lake [Lago Mono], 1968/2004. 19’54”. Color. Sonido. Super 8 y diapositivas instamatic transferidas a vídeo

Cortesía Electronic Arts Intermix (EAI), Nueva York / Art © Nancy Holt/Licensed by VAGA, NY / Art © The Estate of Robert Smithson/Licensed by VAGA, NY

Mono Lake retrata a Smithson, a su esposa y artista Nancy Holt y al también artista Michael Heizer, en una expedición al hipersalino Mono Lake en California en julio de 1968. Esta ‘home movie’ presenta una íntima aventura de estas tres figuras del Land Art descubriendo las formaciones geográficas de la zona, mientras se escuchan las voces de Smithson y Heizer leyendo libros sobre las peculiaridades del ecosistema del lago. Smithson y Holt planearon editar el material juntos, pero la temprana muerte del primero en 1973 dejó intacto el material, y sólo se completó para la retrospectiva de Smithson en 2004.

Robert Smithson (Passaic, Estados Unidos, 1938 – Amarillo, Estados Unidos, 1973)

Floating Island to Travel Around Manhattan Island [Isla flotante para viajar alrededor de la isla de Manhattan], 1970/2005. 16’. Color. Sonido

Cortesía Electronic Arts Intermix (EAI), Nueva York / Art © The Estate of Robert Smithson/Licensed by VAGA, NY

Floating Island... se realizó póstumamente en 2005, y está basada en un dibujo de Smithson de 1970 donde figura una barcaza-isla ajardinada con tierra, árboles, arbustos y rocas, que es 'paseada' por un barco remolcador. El vídeo documenta el paseo de esta isla artificial o ‘non-site’ de Central Park, en su viaje alrededor de Manhattan. También documenta la evolución del proyecto, que fue producido por el Whitney Museum of American Art y la productora Minetta Brook. En el universo de Smithson, nada es solitario, aislado o fijo: incluso las islas se mueven.

Gordon Matta-Clark (Nueva York, Estados Unidos, 1943 –Nueva York, Estados Unidos, 1978)

Substrait (Underground Dailies) [Substrato (diarios subterráneos)], 1976, 30’, b/n y color. Sonido. 16mm transferido a DVD

Cortesía Electronic Arts Intermix (EAI), Nueva York

La atracción de Gordon Matta-Clark por la ciudad de Nueva York como un sitio arqueológico contemporáneo es palpable a través de su obra escultórica, fotográfica y fílmica. Como en varios de sus proyectos, estas imágenes no editadas revelan lo que está debajo de las superfícies urbanas. Explorando una serie de lugares –vías férreas, la estación central, el acueducto Croton, etc.– Matta-Clark retrata la variedad y complejidad de la vida subterránea de una zona metropolitana: maquinaria réptil, túneles de ladrillos húmedos y hongos son algunos de los descubrimientos de esta extraordinaria expedición.

PROGRAMA 2 [Duración total: 1h. 15’]

Viernes 9 y viernes 16 de mayo

Francis Alÿs (Amberes, Bélgica, 1959. Vive en Ciudad de México, México)

Cuando la fe mueve montañas (documental), 2002, 15’. Color. Sonido. Español con subtítulos en inglés

Cortesía del artista y Galerie Peter Kilchmann, Zurich

Para este proyecto de ‘desplazamiento ecológico’ se reunió a 500 voluntarios para realizar una tarea tan inútil como poética. Formando una línea, los voluntarios desplazaron lentamente una duna en la periferia de Lima, Perú. La heroica acción, realizada bajo el fuerte calor del sol, alcanza proporciones casi bíblicas, aludiendo a la voluntad de la acción colectiva y sugiriendo que si un número suficiente de personas se reúne y cree en el cambio, éste puede realmente ocurrir.

Donna Conlon (Atlanta, Estados Unidos, 1966. Vive en Ciudad de Panamá, Panamá)

Country Road [Camino del campo], 2002, 1’29”. Color. Sin sonido

Cortesía de la artista y Giorgio Persano, Torino

En Country Road vemos a la artista caminando diligentemente por el borde de la carretera recogiendo basura y desechos –contenedores de comida rápida, latas, botellas, ropa usada– arrojados desde los coches que circularon por la vía. Conlon reconfigura los desechos colocándolos en línea en el medio de la carretera; un desplazamiento geométrico que recuerda a las cicatrices en el desierto realizadas por artistas como Michael Heizer.

Hans Schabus (Watschig, Austria, 1970. Vive en Viena, Austria)

Western, 2002, 11’. Color. Sonido

Cortesía del artista y Engholm Engelhorn, Viena

Schabus navega a través de las alcantarillas de Viena en una barca que él mismo construyó y bautizó como Forlorn. El vídeo navega a través de varias extensiones de aguas residuales hasta llegar a un canal; un viaje sin retorno a través de un siniestro laberinto, un oscuro mundo subterráneo. Schabus establece varias metáforas y asociaciones, incluida la novela de Graham Greene The Third Man (1950).

Ibon Aranberri (Itziar, Guipúzcoa, 1969. Vive en Itziar, Guipúzcoa)

Zuloa (Ir.T. nº513), 2004, 8’. Color. Sonido

Cortesía del artista e Isabella Bortolozzi Galerie, Berlín

En el amplio proyecto Zuloa (Ir.T. nº513) Aranberri sitúa las cuevas en la intersección entre la ideología, la naturaleza y el arte público. El vídeo se centra en una cueva en particular, un lugar de interés biológico y arqueológico que el artista aisla físicamente dejando sólo un orificio de acceso para los murciélagos y una puerta con cerradura, a la que acude un grupo de excursionistas. Aranberri conecta el motivo de la cueva con los arquetipos imaginarios del nacionalismo vasco y con el mito de los orígenes del ser humano.

Mario García Torres (Monclova, México, 1975. Vive en La Jolla, Estados Unidos)

Abandoned And Forgotten Land Works That Are Not Necessarily Meant To Be Seen As Art [Trabajos sobre la tierra abandonados y olvidados que no necesariamente fueron considerados para ser contemplados como arte], 2004, 7’. b/n. Sin sonido

Cortesía del artista y Jan Mot, Bruselas

Una sucesión de imágenes aéreas similares a obras del Land Art, pero que en realidad son rudimentarias pistas de aterrizaje que han sido abandonadas a lo largo de la geografía californiana. Estas pistas se han ido erosionando con el paso del tiempo, tal y como había sucedido con los earthworks de los setenta. La colección de extrañas formaciones nos recuerda las misteriosas líneas Nazca en Perú y las descabelladas teorías de Erik von Däniken, que las consideraba pistas de aterrizaje para los extraterrestres.

Thiago Rocha Pitta (Tiradentes, Brasil, 1980. Vive en Río de Janeiro, Brasil)

Zênite invertido/Inverted Zenith, 2005, 11'54''. Color. Sonido

Cortesía del artista y Andersen_s, Copenhague y A Gentil Carioca, Río de Janeiro

Filmada al borde del Lago Pampulha, la película se centra en el flujo circular del agua que disminuye y aumenta en volumen hasta ser aspirada o expulsada por completo por su propio vórtice. La obra mantiene conexiones formales con la icónica Spiral Jetty de Smithson y con los remolinos cósmicos presentes en relatos como Veinte mil leguas de viaje submarino de Julio Verne o Un descenso al Maelström de Edgar Allan Poe, donde navíos son aspirados por el célebre torbellino de las costas meridionales de Noruega.

Maria Thereza Alves (São Paulo, Brasil, 1961. Vive en Roma, Italia)

The Sun [El sol], 2006, 5’03”. Color. Sonido. Italiano con subtítulos en inglés

Cortesía de la artista

Los 200 residentes de la pequeña aldea de Viganella, en los Alpes italianos, están rodeados de un empinado valle y no reciben luz directa del sol entre los meses de noviembre y febrero. Después de mucha deliberación, los habitantes encontraron una solución para recibir rayos del sol a través de un gran espejo colocado en un ángulo estratégico en la cima de la pendiente sur de la montaña. Operado por un potente ordenador, el espejo llevará el sol hasta la plaza principal del pueblo.

Damián Ortega (Ciudad de México, México, 1967. Vive entre Ciudad de México y Berlín, Alemania)

Reticencia al trabajo (segunda parte), 2006, 5’15”. Color. Sonido

Cortesía del artista y kurimanzutto, Ciudad de México

La primera parte de Reticencia al trabajo fue presentada en un apartamento privado durante la 4ª Bienal de Berlín (2006). Una cama, una silla y una mesa colocadas en un entorno cotidiano empiezan, como por arte de magia, a agitarse. Este vídeo, que acompaña dicha instalación, comparte con ella una aparente falta de motivo. En él vemos al artista cargar las obras a cuestas para transportarlas en metro hacia las afueras de Berlín, ejecutando un abrupto gesto que recuerda al de Lawrence Weiner en Beached (1970).

Nikolaj Recke (Copenhague, Dinamarca, 1969. Vive en Copenhague)

Tomorrow is Today [El mañana es hoy], 2006, 3'. Color. Sonido. Originalmente instalación en 2 pantallas

Cortesía del artista, Stalke Galleri, Såby y Thomas Rehbein Galerie, Colonia

La película de Recke se sitúa en el meridiano de longitud 180º en Taveuni, una de las islas Fiji. En virtud de la línea horaria internacional, la diferencia horaria a ambos lados de esta frontera imaginaria es de 24 horas. La obra muestra el horizonte del ‘mañana’ a la izquierda y se complementa con una imagen del horizonte del ‘ayer’ a la derecha, capturando dos días simultáneamente y dejando fuera el ‘hoy’, el presente –un viaje en el tiempo que sólo puede existir en la mente.

Jordan Wolfson (Nueva York, Estados Unidos, 1980. Vive entre Nueva York y Berlín, Alemania)

Landscape for Fire [Paisaje para incendio], 2007, 7’. Color. Sonido

Cortesía del artista y Johann König, Berlín

Esta obra de Jordan Wolfson surge de una película realizada en 1972 por el artista inglés Anthony McCall, en la que trataba de integrar performance, instalación, escultura e imágenes en movimiento. Treinta años más tarde, Wolfson reescenifica esta pieza del pasado como si se tratase de un ritual; su repetición invoca un aura casi mítica que a menudo rodea al arte conceptual, al Land Art o a las performances de principios de los setenta.

Cyprien Gaillard (París, Francia, 1980. Vive en París)

Real Remnants of Fictive Wars VI [Remanentes reales de guerras ficticias IV], 2008, 1'40''. Color. Sin sonido

Cortesía del artista y Cosmic Galerie, París

Este film se centra en Spiral Jetty (1970) de Robert Smithson, al tiempo que se inserta en un debate sobre su futura preservación y función como centro de peregrinaje artístico. Mediante extintores industriales Gaillard lanza una espesa niebla blanca sobre el Great Salt Lake de Utah. Como incitando a un acto de homenaje, de vandalismo o emergencia, el legado de esta obra icónica como fenómeno visual es temporalmente negado y camuflado bajo una romántica y falsa bruma.

Latitudes | www.LTTDS.org

Latitudes es una oficina curatorial fundada en 2005 por Max Andrews y Mariana Cánepa Luna, que colabora con artistas y organizaciones en la producción de proyectos artísticos. Con base operativa en Barcelona, Latitudes explora redes locales, pan-europeas e internacionales. En 2006 editaron LAND, ART: A Cultural Ecology Handbook y en 2007 la revista italiana UOVO#14 titulada Ecology, Luxury and Degradation. Recientemente organizaron la exposición 'Greenwashing. Medioambiente: Peligros, Promesas y Perplejidades', Fondazione Sandretto Re Rebaudengo, Turín, Italia. Latitudes es miembro del Consejo Editorial de The Bookmakers Ed., Turín, y forma parte del Consejo Curatorial de APT Intelligence.

PRESENTACIÓN

Al igual que los términos que se utilizan para designar el ‘campo expandido’ de las vanguardias artísticas de los años sesenta y setenta –incluyendo el Arte Povera y el Arte Conceptual– el Land Art no se articuló como un movimiento coherente, ni bajo una serie de principios establecidos. Sin embargo, actualmente el término abarca desde las monumentales excavaciones y construcciones realizadas en el desierto del oeste norteamericano por artistas como Walter de Maria, Nancy Holt o Dennis Oppenheim, hasta proyectos de creadores europeos como Richard Long, quienes siguieron topologías y motivaciones muy distintas.

Esta dificultad para definir sus parámetros ha permitido que el arte del presente amplíe, confunda o desmitifique los diversos motivos que lo hicieron célebre. Así, este programa plantea relaciones entre distintas obras a través del tiempo –como en el caso más evidente del ‘ataque’ de Cyprien Gaillard a la icónica Spiral Jetty (1970) de Robert Smithson– aunque en otros casos las conexiones son más remotas. Existe sin embargo un interés compartido por lo lejano, así como por sitios específicos, que entreteje un itinerario fílmico que va desde las cloacas de Nueva York y Viena (Gordon Matta-Clark, Hans Schabus), a los desiertos de California (Mario García Torres), las montañas del País Vasco (Ibon Aranberri) y las paradisiacas playas de Taveuni (Nikolaj Recke).

Encontramos también marcas territoriales que se podrían leer bajo el lenguaje del campo expandido de la escultura (Barry Flanagan, Walter de Maria), así como los desplazamientos más ligados a la acción social o política (Francis Alÿs). Gestos absurdos (Damián Ortega) se entrecruzan con experimentos geométricos (Jan Dibbets), y expediciones geográficas (Smithson y Nancy Holt) se mezclan con narrativas ecológicas (Donna Conlon). El espíritu celeste de obras como los Sun Tunnels (1973-1976) de Nancy Holt, encuentran un eco en piezas como Il Sole (2006) de Maria Thereza Alves, quien reflexiona sobre el lugar que ocupa la Tierra dentro del Sistema Solar.

Este programa es de algún modo una exposición experimentada en el tiempo, centrada específicamente en la imagen en movimiento. La elección de estos artistas de utilizar el medio del filme aparece como solución a un problema específico –cómo registrar y representar algo que de otra forma sería inaccesible– al tiempo que se crea otro: ¿qué es (o dónde está) la obra de arte? Vale la pena considerar cuán profundamente distinto es hacer una película, y ver una película. Nos podríamos preguntar cuál es la naturaleza de la obra fílmica: ¿es un artefacto informal, una documentación del proceso de filmación, una ficción autónoma, o algo muy distinto? (...)

Latitudes [Max Andrews & Mariana Cánepa Luna]